SUBORDINADAS
ADVERBIALES TEMPORALES
Las oraciones temporales expresan variadas relaciones de tiempo con respecto a lo dicho en la oración principal. Estas relaciones suelen ser de simultaneidad, anterioridad, posterioridad y de momento de inicio o fin (‘desde que’ y ‘hasta que’).
·Cum.
Es la más usada de las subjunciones temporales.
· Postquam.
Esta subjunción (y su variante postea quam) expresa la posterioridad de la oración principal con respecto a la subordinada (‘después que’):
Postquam rediit a cena domum, abimus omnes cubitum.
· Antequam, priusquam.
Señalan la anterioridad de la acción principal respecto a la subordinada:
Neque prius fugere destiterunt quam ad flumen Rhenum pervenerunt.
Antequam
verbum facerem, de sella surrexit atque abiit.
· Dum, donec, quoad.
Expresan una acción simultánea a la de la principal. Esta simultaneidad puede darse sin indicación de fin (‘mientras’), o con indicación de fin (‘hasta que’):
Donec
gratus eram tibi, Persarum vigui rege beatior.
Haud desinam donec perfecero hoc.
·Ut, ubi, quando.
Se usan con el significado de ‘cuando’, construyéndose normalmente con indicativo:
Qui
ut peroravit, surrexit Clodius.
Auferto
pallam tecum, quando abibis.
Id ubi vident, mutant consilium.
Cuando se quiere señalar la sucesión rápida de las acciones, ut y ubi aparecen reforzados con adverbios: ut primum, statim ut, mox ut, simul ut, ubi primum..., con el significado de ‘tan pronto como’. Con este mismo valor se usa también, y con mayor frecuencia, la subjunción simul ac o (simul atque):
Simulac pater abiit, filius venit.