SUBORDINADAS ADVERBIALES TEMPORALES

 

           

Las oraciones temporales expresan variadas relaciones de tiempo con respecto a lo dicho en la oración principal. Estas relaciones suelen ser de simultaneidad, anterioridad, posterioridad y de momento de inicio o fin (‘desde que’ y ‘hasta que’).

 

·Cum.

 

Es la más usada de las subjunciones temporales.

 

· Postquam.

 

Esta subjunción (y su variante postea quam) expresa la posterioridad de la oración principal con respecto a la subordinada (‘después que’):

 

            Postquam rediit a cena domum, abimus omnes cubitum.

 

· Antequam, priusquam.

 

Señalan la anterioridad de la acción principal respecto a la subordinada:

 

Neque prius fugere destiterunt quam ad flumen Rhenum pervenerunt.

Antequam verbum facerem, de sella surrexit atque abiit.

 

· Dum, donec, quoad.

 

Expresan una acción simultánea a la de la principal. Esta simultaneidad puede darse sin indicación de fin (‘mientras’), o con indicación de fin (‘hasta que’):

 

Donec gratus eram tibi, Persarum vigui rege beatior.

Haud desinam donec perfecero hoc.

 

·Ut, ubi, quando.

 

Se usan con el significado de ‘cuando’, construyéndose normalmente con indicativo:

 

Qui ut peroravit, surrexit Clodius.

Auferto pallam tecum, quando abibis.

Id ubi vident, mutant consilium.

 

            Cuando se quiere señalar la sucesión rápida de las acciones, ut y ubi aparecen reforzados con adverbios: ut primum, statim ut, mox ut, simul ut, ubi primum..., con el significado de ‘tan pronto como’. Con este mismo valor se usa también, y con mayor frecuencia, la subjunción simul ac o (simul atque):

 

            Simulac pater abiit, filius venit.